Gebukt onder het nieuws

Ik beken, ik ben een nieuwsjunk. De zaterdag wordt steevast ingeluid met een tafel vol verse kranten. Het weekendabonnement geeft me onbeperkte toegang tot hun digitale evenknie. Ik zit nooit zonder. 
Tel daarbij op de journaals, ‘Op1’s’ en andere talkshows … ik mis niets. Maar laat dát nu net een probleem geworden zijn. Het is teveel. De wereld is op een onstuimige manier in beweging, een stuiterbal. Een tijd van transities, dermate groot dat ze ons leven voor altijd zullen veranderen. Dat voel je aan alles, dat maakt mensen angstig, radeloos en soms zelfs agressief.

Boze boeren die geen tegenspraak dulden en andersdenkenden, boer of niet, te kakken zetten als landverrader. Een Russische president die op de golven van valse sentimenten, verpakt in nostalgie, een broedervolk uitmoordt.
Hittegolven, overstromingen, infectieziekten, toeslagen schandalen, ongelijkheid, niets ontziende drugsbaronnen en ga zo maar door … Het gaat eerlijk gezegd mijn verbeelding te boven waardoor ik onmogelijk grip houd op de realiteit.

We moeten veranderen maar zitten klemvast in een economisch systeem, gericht op het maken van winst onder de vlag van liberalisme. Winst, waarvan slechts een kleine groep écht profiteert.
Meer en meer mensen gaan gebukt onder absurd hoge gasprijzen, überhaupt de ‘kosten van leven’. We moeten zelfvoorzienend worden, een warmtepomp en elektrische auto kopen maar hoe doe je dat als je huishoudbudget in de survivalstand staat?

Om toch iets van overzicht te houden; de ongelijkheid, het ongeloof en de absurditeit te adresseren; ben ik een boekje gaan bijhouden. Elke dag kies ik uit het nieuwsaanbod een artikel wat op mij de meeste indruk maakte. Ik gebruik van dit artikel de headline en een alinea en maak hiermee een pagina. Ik selecteer daarvoor nieuwsberichten die betrekking hebben op Nederland.
Dit doe ik om te begrijpen, beter nog, te verwerken wat ik lees, problemen aan de kaak te stellen, te alarmeren maar vooral om iets te doen.

Was het eerder een must ‘op de hoogte te zijn’ en om ‘mee te kunnen praten’, is het nu vooral ongemakkelijk. Ook op sociaal vlak. Ga maar eens een ‘goed gesprek’ aan met een vriendin die zich heeft afgesloten van het nieuws en schuilt achter de gemakkelijkste oplossing; geef de boeren hun zin, geef 'de Oekraïne' gewoon aan Poetin, Taiwan aan China …

De onmacht is me te groot geworden, het is tijd voor actie en dit is mijn eerste stap op zoek naar een volgende.

Een kleine kanttekening; het is niet een en al treurnis, ik publiceer ook positieve berichten.